KAPITEL 1

Kupił pierścionek zaręczynowy i zaprosił swoją ukochaną do drogiej i gustownie urządzonej restauracji.

Chciał zacząć kolejny – nowy rozdział w swoim życiu – z nią, piękną rudowłosą o nieskazitelnej urodzie u wyrazistych zielonych  oczach, od których nie mógł się oderwać.

Zauroczył się nią w cukierni w której pracowała.

Prawie zbankrutował na ciasteczka i kawę, którą kupował codziennie tylko dlatego by móc na nią popatrzeć i zamienić dosłownie kilka słów.

Niby mało znaczące ale dla niego cholernie ważne.

Piękne prawda?

Gitarzysta sławnego na całym świecie zespołu, zakochał się w zwykłej dziewczynie, pracującej w jednej z niemieckich cukierni.

Trzymał ją tylko dla siebie.

Media nic nie wiedziały, nic nie podejrzewały, a on nie wychylał się przed szereg.

Dzisiaj chciał zrobić prawdopodobnie najważniejszą rzecz w swoim życiu.

Ubrał marynarkę i biała koszulę, pozostając przy szerokich spodniach.

Dziewczyna uwielbiała jego styl.

Weszli za rękę do restauracji.

Usiedli przy wcześniej zarezerwowanym stoliku w rogu.

Kelnerka podała kartę z menu, po czym przyjęła od pary zamówienie, mówiąc na koniec:

- Dania będą za dwadzieścia minut.

Tom bez słowa wstał od stolika i uklęknął przed swoją dziewczyną.

- Claudia... chciałbym ci zadać jedno pytanie. Jesteśmy ze sobą od kilku lat, kochamy się i nawet ze sobą mieszkamy czym cholernie ryzykuje.... – wyjął z kieszeni małe, czerwone pudełeczko od Swarovskiego. Otworzył je i oczom dziewczyny ukazał się piękny, złoty pierścionek z małym diamencikiem. Mały ale subtelny – na to stawiał Tom. Uważał, że małe jest jeszcze piękniejsze. Oczywiście stać go było na o wiele droższe pierścionki, ale wolał nie przesadzać.

- chciałabyś za mnie wyjść? – dokończył po chwili delikatnie unosząc kąciki ust.

Wiedział, że ją zaskoczył i był z tego dumny. Uwielbiał zaskakiwać.

- Tom... ja... ja... Przepraszam, ale nie mogę – spuściła wzrok i zabierając torebkę z krzesła, wyszła z restauracji ze spływającymi po policzku łzach zmieszanych z tuszem do rzęs.

Usiadł na swoim miejscu i patrzał się na otwarte pudełeczko z lśniący pierścionkiem. Jego serce pękło na milion drobnych kawałeczków. Nie wiedział  co zrobił źle. Kochał ją, na trasach nie zdradzał. Jego serce należało tylko do niej, a ona po trzech latach bycia razem i mieszkania we wspólnym mieszkaniu po prostu go odrzuciła?

Zabolało go to strasznie. Nie rozumiał tego. Nie mógł uwierzyć w to co usłyszał... ba! Nawet nie mógł znaleźć racjonalnego wytłumaczenia, dlaczego tak postąpiła. Nie bał się prawdy.

Głęboko zaciągnął się powietrzem, po czym wypuścił ze świstem.

Zamknął pudełeczko i z powrotem włożył je do kieszeni marynarki. Wstał od stolika, przepraszając kelnerką która właśnie niosła danie do jego stolika. Wyszedł z restauracji, kierując się do domu z nadzieją, ze ją tam znajdzie i spokojnie porozmawiają.

*

Wszedł do domu. Zdjął buty i udał się w kierunku pokoju, gdzie paliło się światło

Jest – pomyślał.

Kiedy znalazł się w pomieszczeniu, zobaczył swoja ukochaną, która się pakuje do kilku walizek.

- Claudia, co jest? Czemu się pakujesz?

Popatrzyła na niego.  Czarne ślady po tuszu do rzęs i łzach. Płakała. Przerwała swoją czynność i podeszła do starszego Kaulitza.

- Przepraszam cię... ale... ja... – przerwała i znów łzy popłynęły jej z oczu – Ja nie mogę z tobą mieszkać...

- Co się stało? Powiedz mi ... – wziął jej głowę w swoje dłonie. Kciukiem wytarł łzy. Patrzyła mu prosto w oczy ...

- Ja, cię zraniłam Tom. Zdradziłam... Nie kocham cię już – powiedziała i wzięła głowę z jego dłoni. Powróciła do pakowania.

Usiadł na łóżku. Schował twarz w swoje dłonie.

Zawalił mu się świat.

Jak mógł do tego dopuścić?

- Kiedy? – tylko to wydobyło się z jego ust.

- Byłeś w trasie... To... to nie było celowe... Tak wyszło... – mówiła prawdę. W końcu to z jej winy, wszystko się posypało w ich związku.

- Dlaczego? – znów spytał. Nadał głowę miał schowaną w dłoniach.

-  Czułam się odrzucona. Nie dzwoniłeś... miałam do ciebie przyjechać, pamiętasz?  - poczekała chwilę na jakąkolwiek jego reakcję – Nie pamiętasz. Czekałam i czekałam i nic. Nie doczekałam się. Cholernie tęskniłam, a ty miałeś mnie gdzieś... – łkała.

Nie wiedział co miał teraz powiedzieć. Nie dzwonił, bo nie mógł...Myślał, że ona to rozumie...

Myliłeś się Kaulitz

Skończyła się pakować. Wzięła dwie walizki na kółkach i pociągnęła je za rączkę.

Spojrzała na niego ostatni raz. Chciała coś powiedzieć, lecz zrezygnowała.

W przedpokoju zostawiła klucze do mieszkania i wyszła cicho zamykając drzwi.

Przed domem czekał na nią ktoś inny...

- Wcale nie miałem cię gdzieś i jak mogłem to dzwoniłem ... to ty nie odbierałaś – powiedział ledwo słyszalnie.

Wstał z łóżka i poszedł do salonu, gdzie znajdował się mini barek.

Wyjął z niego butelkę whisky i nawet nie biorąc żadnej szklanki, pił.

Czuł się strasznie. Usiadł na kanapie i dalej pił, aż opróżnił butelkę.

Potem brał co mu wpadnie w ręce – tequila, trochę wódki ...

Chciał zapomnieć, ale czy alkohol to dobre rozwiązanie?