KAPITEL 11

- Przepraszam, to nie powinno się wydarzyć – odsunęła się od niego pospiesznie i spuściła wzrok.

- A ja myślę, że jednak powinno – Tom zrobił się odważniejszy i zbliżył się do dziewczyny, mówiąc te słowa.

Po chwili  on przejął inicjatywę i wpił się w usta brunetki.

Całował coraz zachłanniej, nie wiedząc nawet kiedy znaleźli się na łóżku.

- Myślę, że to nie najlepszy pomysł – przerwała dziewczyna i spojrzała na niego.

- Masz rację… - podrapał się po głowie – Ale sądzę, że nam obojgu zależy… - popatrzał wprost w jej oczy – Jesteśmy dorośli i chyba każde z nas wie co czuje…

Viki słuchała gitarzysty bardzo uważnie. W myślach przyznała mu rację. Byli dorośli, kochali się… mimo, że nie wyznali sobie jeszcze tego…

‘ A miałam się nie zakochiwać.

Miałam być sama, silna i niezależna…

Widocznie życie napisało mi inny scenariusz.

- Tak Tom. Masz cholernie dużo racji! Kocham cię – powiedziała cicho ostatnie dwa słowa. Popatrzyła w jego czekoladowe tęczówki.

- Idealnie  się rozumiemy Viki – znów zbliżył się do niej  i zaczął całować – Ale zostawmy to na razie w sekrecie. Jak gazety się dowiedzą to będzie źle – dodał w przerwie  między pocałunkami.

Ona kiwnęła głową i przewróciła gitarzystę  na łóżko. On powoli ściągał z niej ubrania i całował schodząc w dół. Po chwili wszedł w nią, a ona z każdym ruchem cicho pojękiwała.

*

Viki z Tomem szli na śniadanie za rękę, kiedy nagle zza zakrętu na korytarzu wyszedł Gustav.

- No gdzie wyście byli! Czekamy już prawie pół godziny! – krzyknął perkusista.

Pani fotograf szybko odsunęła się od gitarzysty tym samym puszczając jego rękę. Trochę się zmieszała ale nie pokazała tego.

- Zaspaliśmy – odezwał się Tom, uśmiechając się do brunetki i wspominając poprzednią upojną noc.

- I akurat dziwnym trafem, wyszliście z pokoi w tym samym momencie – Gustav bacznie im się przyglądał, na co dziewczyna wzruszyła ramionami i zaśmiała się.

- Gustav, daj spokój. Przestań bawić się w detektywa i chodź na śniadanie.  – pociągnął przyjaciela..

- A co z Viki? – spytał perkusista i stanął w miejscu.

- Ona będzie nam robić zdjęcia  z ukrycia, zapomniałeś już co Jost wczoraj mówił? A po drugie Viki i tak je przy innym stoliku.

Ten podrapał się po głowie i bez odzywania się, ruszył zrezygnowany w kierunku hotelowej restauracji.

Tom spojrzał na Viki i delikatnie  się uśmiechając, puścił jej oczko, na co ona  również uniosła kąciki ust.

Gitarzysta ruszył za przyjacielem, zostawiając dziewczynę samą z mnóstwem myśli.

‘ Kochany pamiętniczku.

A jednak miłość jest piękna!

Pierwszy raz w życiu jeszczem szczerze szczęśliwa.

Tom jest przykładem, że facet nie musi być tyranem. Potrafi traktować dziewczynę, w sposób taki na jaki zasługuje…

Żyć chwilą, a nie przeszłością.

Przy Tomie przestałam myśleć o tym co było kiedyś. O tym, co mnie spotkało.

*

- Viki – do stołu przy którym obecnie  jadła śniadanie, niespodziewanie dołączył się menager.

- Tak? – spytała, przełykając kęs bułki paryskiej.

- Po śniadaniu zaczynasz robić zdjęcia na hali, dobrze? A potem w przerwach takie ujęcia z ukrycia… Nawet  możesz zacząć już w tour busie….

- Dobrze… - odpowiedziała z uśmiechem.

- To tutaj masz plakietkę, by ochroniarze mogli cię rozpoznać… Dużo się tutaj kręci fotografów z różnych gazet plotkarskich…

Dziewczyna skinęła głową i odebrała plastikową plakietkę.

- Zbiórka za pół godziny w holu.

- Dobrze. Do zobaczenia – powiedziała, gdy zobaczyła, że menager wstaje od stołu.

O ustalonej godzinie wszyscy czekali w holu.  Tom patrzał się na Viki gdy tak dochodziła do nich. Zauważył to Bill.

- Co ty się tak na nią patrzysz, co? – spytał brata.

- Nie interesuj się – odezwał się gitarzysta, odrywając wzrok od  swojej dziewczyny – Powiem ci w swoim czasie. Chyba mogę mieć przez chwilę małą tajemnicę, co? – uśmiechnął się.

Bill znał już ten uśmiech. Wiedział, że Viki miała coś z tym wspólnego.