KAPITEL 13

* trzy miesiące później *

- Mówiłem, żebyś nie zaczynała tej bitwy?! Ostrzegałem! – krzyczał Tom, biegając po domu za swoją dziewczyną.

-No ale ja nie mogłam się powstrzymać! – śmiała się dziewczyna, uciekając

- Jak cię złapię, to nie wypuszczę do rana!

- W takim razie się poddaję – nagle stanęła i odwróciła się w stronę biegnącego chłopaka. – Masz mnie i co? – poruszała zawadiacko brwiami

- Chciałaś to masz – wziął  ją na ręce i zaniósł do sypialni. Tam położył na łóżku i zaczął łaskotać

- Ale to nie tak! – próbowała mówić przez śmiech – Tak nie można!

- W bitwie wszystkie chwyty dozwolone, kochanie – pocałował ja i dalej łaskotał.

Nagle ktoś zadzwonił dzwonkiem.

- Ja otworzę – ucałował swoją ukochaną w czubek nosa i idąc ubrał na siebie koszulkę. Otworzył drzwi i nie mógł uwierzyć własnym oczom.

‘ To ona

-  Witaj Tom – ruda chciała go pocałować, lecz przerwał jej kobiecy głos z sypialni.

- Kochanie, kto to?

- Nikt ważny… - krzyknął do dziewczyny. Szeptem dodał w kierunku rudej: - Czego tu chcesz?

- Porozmawiać, wytłumaczyć. Ale widzę, że to nie ma już sensu…  - odpowiedziała  i posmutniała.

- Porozmawiać możemy, masz mój numer, zadzwoń to się jakoś umówimy… Rozmowa, nic więcej.

- Jasne, dziękuje – znów chciała go pocałować lecz opamiętała się. – Do usłyszenia.

Chłopak przytaknął i zamknął drzwi.

‘ Czego ona tu chce? Po tylu tygodniach!

Dlaczego?

To znowu wróciło… Ja nie chce, ja nie mogę…

*

- To ona? – spytała brunetka patrząc na wspólną fotografię swojego chłopaka i pewnej rudej dziewczyny.

- Tak… - spuścił głowę. – Nie wiem czego tu chce… Ma zadzwonić… chciała porozmawiać, a ja się zgodziłem, bo chciałem wiedzieć… Dlaczego. Nie jesteś zła?

- Oczywiście, że nie, Tom… Ufam ci i wiem, że nic głupiego z nią nie zrobisz. Wiem, że ciekawość ludzka nie zna granic. Cieszę się, że mi o tym powiedziałeś.

- Kocham cię i dziękuje za wyrozumiałość – powiedział i wziął swoją dziewczynę na kolana.

- Ja ciebie też – pocałowała go. – a wyrozumiałość to jedna z podstawowych rzeczy by związek mógł funkcjonować. Ja, dziękuję ci za szczerość.

*

- Victoria, pośpiesz się…Zaraz musimy jechać!  - zniecierpliwiony Tom usiadł na kanapie w salonie, bawiąc się kluczykami od samochodu.

- No daj mi chwilę! W końcu jadę poznać  twoich rodziców…

- Oni nie gryzą, naprawdę.  Ale zaczną gryźć jak się spóźnimy!

- No już schodzę.

Kiedy to powiedziała, uniósł głowę i spojrzał na schody. Ukazała mu się brunetka ubrana w kremową sukienkę do kolan z czarną kokardą w pasie i czarnych szpilkach. Włosy bardziej upięła, zrobiła lekki makijaż…

- Jaka ty jesteś piękna – skomentował i wstał w kanapy. Podszedł do niej i obejmując w pasie, pocałował.

- Dziękuję  bardzo – uśmiechnęła się. – Chodźmy już, bo się spóźnimy.