KAPITEL 5

Dojechali do Berlina w kilka godzin. Tam szybko z tour busa przenieśli się do hotelu i resztę dnia mieli dla siebie.

Victoria zadzwoniła do swojej matki i dowiedziała się, że jej ojciec nie żyje.

Dziewczyna zaczęła płakać.

‘ Przepraszam, cię tato.

Rozłączyła się i opadła na łóżko. Płakała do poduszki.

‘ Do końca życia nie daruje sobie, że nie było mnie przy Tobie.

Nagle do jej pokoju ktoś zapukał.

Przez myśl jej przeszło by nie otwierać. Udawać że nie ma jej w pokoju.

Lecz pukanie nie ustępowało.

Po chwili podniosła się łóżka, nawet nie patrząc w lustro będące w pokoju.

Nie chciała wiedzieć jak teraz wygląda.

Otworzyła drzwi i zobaczyła Toma.

- Jezu, co się stało? Czemu płaczesz?

- Nic... – otarła łzy zmieszane z tuszem i spytała smutno – Co chcesz?

- Chciałem cię zaprosić do nas... Oglądamy filmy i wpadłem się zapytać czy chciałabyś z nami obejrzeć...

- To nie jest najlepszy pomysł...

- Powiedz, co się stało?

- Mój tata nie żyje – wybuchła płaczem.

Gitarzysta przytulił brunetkę i powtarzał, że wszystko będzie dobrze.

- Nie było mnie przy nim. Wyjechałam tak daleko... Nie daruje sobie tego – powtarzała do jego bluzy.

On cały czas mówił jej, że ma siebie nie winić. Że to naturalna kolej rzeczy, że ludzie umierają i od tego się nie ucieknie.

Podeszli do łóżka i na nim usiedli. Dziewczyna nadal była wtulona w chłopaka.

Teraz bardzo potrzebowała czyjegoś ramienia.

Była sama...

- Wiadomo kiedy jest pogrzeb? – spytał cicho

- Za trzy dni... Będę musiała odejść z pracy. David nie da mi teraz kilku dni wolnych. Dopiero zaczęłam pracę...

- Porozmawiam z nim o tym wszystkim. Mogę nawet dzisiaj, jak chcesz...

- Nie trzeba... sama z nim porozmawiam. Mam nadzieje, że mnie zrozumie...

- Na pewno. Jeżeli nie to do akcji wkroczę ja – uśmiechnął się do niej.

Dziewczynie już było trochę lżej. Wypłakała się, przestała obwiniać... Dzięki niemu

- Dziękuję ci Tom. – wyszeptała do jego ucha. Spojrzał w jej zapłakane oczy.

‘ Brązowe. Podobne do moich. Ale jej są ładniejsze.

On nie wytrzymał ciągłego patrzenia na nią jak na koleżankę z pracy.

Odkąd ją zobaczył przed Universalem, coś go do niej ciągnęło.

Od początku mu się spodobała.

‘ Jesteś podobna do niej. Bardzo.

Pocałował ją w usta, a ona się nie opierała. Całował ją coraz zachłanniej, aż nim się obejrzał leżał nad nią w samych bokserkach.

Potrzebował chwili zapomnienia.

Potrzebował być z inną by zapomnieć o przykrościach, o ciężkim dla niego rozstaniu.

Pozbył się bokserek i delikatnie wszedł z dziewczynę.

Ona tylko cicho jęknęła i jeździła rękami po jego umięśnionych plecach.

Wykończeni, opadli bezwładnie na łóżko i zasnęli.

‘ Nie była to zbyt mądra decyzja, Kaulitz.

Obudził go dzwoniący telefon. Spojrzał na wyświetlacz i mruknął po nosem ‘ Jezu ‘

Odebrał komórkę.

- Gdzie ty jesteś? – usłyszał głos brata

- U Victorii. Jest krytyczna sytuacja – powiedział cicho, by nie obudzić dziewczyny. Spojrzał na nią i pożałował tego co zrobił parę godzin wcześniej.

- My tu odchodzimy od zmysłów. Myśleliśmy nawet, że cię porwali!

- Bill, nie dramatyzuj, okej?  Będę za pięć minut i zaczynamy seans filmowy bez niej.

Gitarzysta się rozłączył i zszedł z łóżka.

‘ I co narobiłeś Kaulitz? Była załamana po śmierci ojca, a ty ją tak po prostu bzyknąłeś. Jesteś idiotą, kretynem i osobą bez serca.

Zaczął  zbierać swoje rzeczy z dywanu i ubrał się.

Nie zostawiając żadnej wiadomości dla dziewczyny cicho wyszedł z jej pokoju.